Οι Κansas επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που είναι το ίδιο... Kansas

Tο «ιερό τέρας» του progressive ροκ, oι θρυλικοί Kansas, επιστρέφουν στη δισκογραφία ύστερα από 16 ολόκληρα χρόνια, με το 15ο άλμπουμ τους, «The Prelude Implicit». Εχοντας απολέσει και τους δύο βασικούς συνθετικούς πυλώνες τους, επιχειρούν να πείσουν το κοινό ότι έχουν λόγο ύπαρξης, 42 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους στα βάθη των ’70s.

Μέσα από... κοσμογονικές αλλαγές, με τον Steve Walsh να έχει αποχωρήσει οριστικά από τον χώρο και τον Kerry Livgren να εγκαταλείπει το γκρουπ το 2000 (όπως και ο Robby Steinhardt), μετά το άλμπουμ «Somewhere to Elsewhere», ο Phil Ehart (μοναδικό εναπομείναν ιδρυτικό μέλος) εμπιστεύεται τη νευραλγική θέση του τραγουδιστή στον Ronnie Platt, ύστερα από την ευγενική άρνηση του John Elefante. O David Manion αναλαμβάνει τα πλήκτρα, ο David Ragsdale το βιολί και ο Zak Rizvi, μαζί με την παραγωγή, στέκεται στις κιθάρες δίπλα στον Rich Williams.

Και παρότι οι πιθανότητες εμφανίζονταν συντριπτικά εναντίον του, το γκρουπ που σάρωσε τα πάντα όταν το 1977 κυκλοφόρησε τον ύμνο «Dust In The Wind», δείχνει ότι έχει ακόμη ισχυρότατα θεμέλια. Μέσα στα εσώψυχα του «The Prelude Implicit», θα θυμηθούμε παλιές δοξασμένες εποχές τους, θα απολαύσουμε ατόφιο, χωρίς φανφάρες, progressive ροκ, όπως ακριβώς οριοθετήθηκε μέσα από το λίκνο τους πριν από περίπου 40 χρόνια. Θα μαγευτούμε από τις εξαιρετικές ερμηνείες του Platt και τη μαεστρική «ερωτοτροπία» του μπάσου με τα τύμπανα, της κιθάρας με τα πλήκτρα. Οι Kansas προσφέρουν απλόχερα ριφ και μελωδίες, φολκ παρενθέσεις και εξάρσεις υψηλής τεχνικής και ακρίβειας.

Η αμερικανική μπάντα δείχνει πως δεν επέστρεψε απλώς για να κάνει θόρυβο με το βαρύ όνομά της και τίποτ’ άλλο. Δεν προσπαθεί να ξεγελάσει κανέναν. Παρά την πολύχρονη δισκογραφική αποχή και τα πολλά νέα πρόσωπα στο line up της, βγάζει μια εντυπωσιακή αυτοπεποίθηση. Aψηφά τον χρόνο και τη φθορά. Παραμένει Kansas χωρίς να φοβάται να τολμήσει. Σαφώς και δεν περιμέναμε εν έτει 2016, άλμπουμ όπως τα «Leftoverture» ή «Point Of No Return» (πώς θα μπορούσε άλλωστε), όμως το «The Prelude Implicit» είναι αξιοπρεπέστατο. Προσωπικά, δεν θα ήθελα τόσο... καλογυαλισμένη την παραγωγή, αλλά αυτό φαντάζει με ψεγάδι μπροστά σε αυτό που επιτυγχάνουν. Ενα άλμπουμ που απευθύνεται, σαφέστατα, στους μυημένους στη δισκογραφία των Kansas. Σε αυτούς που μπορούν να αντιληφθούν τον πλούτο του και δεν θα το κρίνουν επιφανειακά. Σε αυτούς που είναι σε θέση να εκτιμήσουν την απίστευτη προσπάθεια και το βαρύ φορτίο που σηκώνει ο Ronnie Platt στα φωνητικά, με τα «φαντάσματα» των Steve Walsh και John Elefante να πλανώνται γύρω του. Σε αυτούς που δεν θα «δουν» τους Kerry Livgren και Robby Steinhardt πίσω από το παίξιμο των David Manion και David Ragsdale και που αναγνωρίζουν σήμερα, μέρη των κομματιών τους, σε τραγούδια των Dream Theater ή των Deep Purple μέσα από τους ήχους του Steve Morse. To progressive ροκ έβαλε ακόμη ένα λαμπερό πετράδι στο στέμμα του.