Πέθανε ο «Πατριάρχης» των μπουάτ, Γιάννης Αργύρης

είδηση του θανάτου του Γιάννη Αργύρη έφθασε καθυστερημένα στα, λαλίστατα κατά τ’ άλλα, κοινωνικά δίκτυα καθώς και στα ενημερωτικά μέσα. Πέθανε 30 Δεκεμβρίου και η κηδεία του έγινε παραμονή Πρωτοχρονιάς στο κοιμητήριο Ζωγράφου. Υπήρξε μια πολύπλευρη καλλιτεχνική περσόνα, τραγουδιστής και στιχουργός, έξοχος μίμος και σατυρικός ηθοποιός, ένας «αληθινός ανιματέρ» (όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος). Xάρισε τραγούδια-σταθμούς του Νέου Κύματος όπως τα: «Έλα μαζί μου», «Πάει κι αυτή η Κυριακή», «Κάποιος γιορτάζει», «Μην κουραστείς να μ’ αγαπάς», αλλά και «θανατηφόρες» ατάκες-παρλάτες που μέχρι σήμερα θυμούνται οι ακροατές του και τις εναποθέτουν στο διαδίκτυο ως φόρο τιμής για νεανικές αναμνήσεις που τους χάρισε από τα 40 χρόνια που πέρασε (1964-2004) μέσα στις «Εσπερίδες» τη θρυλική του μπουάτ. Μέσα σε αυτό το υπόγειο, με τα στριμωγμένα τραπεζάκια, το παλαιό πιάνο, το ημίφως και τη μικρή πλαϊνή του σκάλα ανδρώθηκαν γενιές καλλιτεχνών και ακροατών. Εκεί πρωτοέπαιξαν ή εμφανίστηκαν νέοι η Μαρία Φαραντούρη, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Ζουγανέλης, Σάκης Μπουλάς, ο Γιώργος Ζωγράφος (o οποίος εκεί, τον Ιούλιο του 1966, είχε παρουσιάσει πρώτος τα «Γράμματα από τη Γερμανία» των Μίκη Θεοδωράκη-Φώντα Λάδη) και πολλοί ακόμα νεότεροι γνωστοί και άγνωστοι καλλιτέχνες. Σε μια συνέντευξη του ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είχε δηλώσει: «Τον ίδιο καιρό έμαθα ότι άδειασε μια θέση στις ''Εσπερίδες'' στην Πλάκα, το 1968 - 69 ήταν αυτό. Πάω στον Γιάννη Αργύρη στις ''Εσπερίδες'', τον οποίο ούτως ή άλλως θεωρώ δάσκαλο μου, του λέω έτσι κι έτσι και μου κάνει: Τι φωνάζεις, ρε; Μανάβης είσαι; Ξέρεις, προερχόμενος εγώ απ' τη rock σκηνή, τά ‘χωσα κανονικά». -

Για τις ανάγκες ενός άρθρου για τις μπουάτ, που συνυπογράφαμε με τον Ηρακλή Οικονόμου, πριν λίγα χρόνια είχαμε επικοινωνήσει μαζί του τηλεφωνικά και μας είχε μιλήσει με συντομία –τον ταλαιπωρούσε στη φωνή για πολλά χρόνια ο καρκίνος- για την μπουάτ του: «…είχε έρθει μέχρι και ο Όρσον Γουέλς, ο μεγάλος Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, τον οποίο μάλιστα μια κυρία μπέρδεψε με τον Μάνο Χατζιδάκι με αποτέλεσμα να θυμώσει, αρκετές φορές είχε έρθει και ο Ωνάσης και το κοινό δεν διακρινόταν σε πράσινους, κόκκινούς ή μπλε». Πικραμένος, αλλά και περήφανος, μας είχε μιλήσει και για το άδοξο τέλος της μπουάτ – έκλεισε όταν συμπληρώθηκε τριακονταπενταετία και οι ιδιοκτήτες του χώρου έκαναν έξωση στο όνειρο ζητώντας μεγαλύτερο ενοίκιο [σήμερα, πλέον, ένα εγκαταλελειμμένο υπόγειο] καθώς και για την αδιαφορία της πολιτείας [και πιο συγκεκριμένα της Ντόρας Μπακογιάννη, όταν ήταν Δήμαρχος της Αθήνας], από την οποία πολιτεία δεν έλαβε ούτε μια έστω τιμητική σύνταξη. «Χειροκροτείστε ρε, χέρια δεν έχετε;΄Οποιος δεν έχει, να του βάλουμε…» ήταν μια από τις φράσεις-πειράγματά του προς το κοινό. Αυτό το κοινό που αγάπησε και φιλοξένησε ως ένας δανδής οικοδεσπότης στον «υπόγειο ουρανό» του, όπως αποκαλούσε τις «Εσπερίδες». -

Πηγή: www.musicpaper.gr