«Είμαι πλούσια… και γουστάρω»

«Εξακολουθείς να διαβάζεις ποιήματα;
Εχεις… παράθυρα;»
Δημήτρης Αλεξίου, «Απεναντίας»

Οι φίλοι μου το ξέρουν ότι παθαίνω εμμονές. Είναι ωραίες όμως, ρε φίλε! Αλλες κρατάνε για πάντα, άλλες είναι παροδικές, μία εκάστη, βεβαίως, εξ αυτών τυγχάνει διαφορετικής εντάσεως και ήχου! Η τωρινή μου εμμονή είναι με τον Θοδωρή τον Κοτονιά. Ναι, ο τραγουδιστής με «Τα κλειδιά». Λίγο που είναι από τα Καμίνια, λίγο που όλοι σιγοψιθυρίζουν τις ποιητικές του νότες, έτσι ήρθε σαν στρατηλάτης και ακούστε τώρα… Καρφώθηκε σ’ αυτό το περίοπτο μέσα στο μυαλό μου, το νοητό, το μικρό το «Πλατινένιο Κουτί», στο οποίο κλείνω μέσα, με απύθμενη λατρεία, τους εκλεκτούς που θαυμάζω.

Της Κέλλυς Σταμούλη*

Αλλη «αξιέραστη» εμμονή που αδιατάραχτα εδώ και χρόνια συνοδεύει το θυμικό μου είναι ο Γιώργος ο Μιχαλακόπουλος. Και, ναι! Φυσικά και να δείτε «Το τίμημα», στο οποίο ο sir του θεάτρου, σαν ιερός ταύρος εν υαλοπωλείω, δίνει ένα ακατάπαυστο ρεσιτάλ επί σκηνής.

Μαζί με τον έρωτα στον κορυφαίο ηθοποιό, μια άλλη εμμονή από τα αμφιθέατρα ήδη της Νομικής Σχολής μού προκαλεί γλυκιά παραζάλη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Αυτή η γαλήνια και στεντόρεια μαζί φωνή, σε συνδυασμό με τον τρόπο μετάδοσης των πολύτιμων νομικών γνώσεων, με καθήλωνε στα φοιτητικά έδρανα, ωσάν να έβλεπα τους «Τρεις τενόρους». Τι κι αν μετά παρακολούθησα καθηγητές νομικού βεληνεκούς αξιοσημείωτου σε Λονδίνο και Βρυξέλλες; Ποιος να συγκριθεί μαζί του; Μπορώ, μάλιστα, να πω ότι με τόση αυτοπεποίθηση παρέδιδε το Δημόσιο Δίκαιο που ακόμη και σήμερα η εικόνα εκείνη του κ. Προέδρου έρχεται στο μνημονικό μου αναλλοίωτη, έγχρωμη ή και γοητευτικά ασπρόμαυρη, χωρίς παρεμβολές ή παράσιτα. Το «Πλατινένιο Κουτί» που είπαμε; Εκεί ο κ. Πρόεδρος, καρφωμένος, κυριαρχεί δύο δεκαετίες τώρα!

Τα χρόνια από τότε περάσανε και αρκετοί πολιτικοί διέσχισαν την πασαρέλα του οπτικού μου πεδίου. Και, ναι, ρε φίλε! Τον Αλέξη Τσίπρα τον πάω, τι να κάνουμε τώρα; Εχει αυτό το βλέμμα που σε καρφώνει, αυτό το φωτοστέφανο που σε ζεσταίνει, αυτή τη γλυκύτητα που σε μελώνει, αυτό το αφελές και οξυδερκές μαζί που σε ερωτοζαλίζει!

Και, όχι, δεν τους «γλείφω», όπως μου καταλόγισε μια φίλη! «Αλίμονο αν δεν θαυμάζει ο άνθρωπος. Απόρροια παιδείας είναι ο θαυμασμός», μου είπε ο Περικλής Μουστάκης σε συνέντευξη στο dikastiko.gr. Oooh… Yes! Πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και συγκινούμαι με τους υπερανθρώπους με όλο μου το είναι, με όλη μου την αφέλεια, με όλο μου το πάθος!

Χάρη σε αυτούς έχω γίνει πλούσια και γουστάρω! Τους παρατηρώ, τους αποθεώνω, τους «αποστηθίζω» έτσι ώστε χρόνος καθόλου να μην μένει για να μιλάω περί την ελαχίστη ελαχιστότητά μου, την οποία κουβαλάω 24 ώρες το 24ωρο! Φτάνει τόσο… Τον ελεύθερο χρόνο μου να τον αφιερώσω θέλω στον θησαυρό των προσωπικοτήτων πάνω στις οποίες έχω ενίοτε την τύχη να σκοντάφτω. Πώς αλλιώς θα πλουτίσω τον πενιχρό εσωτερικό κόσμο μου, αν εμμονικά κολλήσω στην εγωκεντρική πάρτη μου και όχι στις ετερόφωτες εμμονές μου;

Προχτές πήρα συνέντευξη από τον καθηγητή του Πολυτεχνείου, τον κ. Νίκο Μπελαβίλα, ο οποίος θα αναμετρηθεί στον αυτοδιοικητικό στίβο του Λιμανιού με τον αγαπημένο, επίσης άξιο φίλο, τον Γιάννη Μώραλη. Μεσούσης της συνεντεύξεως, της οποίας απόσταγμα βασιλικού πολτού είναι οι απαντήσεις, λέξη που δεν γνώριζα τη σημασία της μου είπε. Την εξής: «δυστοπικός». «Τι σημαίνει αυτό;» τον διέκοψα αυθορμήτως. «Το αντίθετο του ουτοπικού, Κέλλυ μου!».

Ε, ναι, ρε φίλε, σκέφτηκα, ούσα κατά μία λέξη πλουσιότερη. «Δυστοπικοί», εγωιστές, και παρτάκηδες είμαστε, αν δεν θαυμάζουμε τα μεγέθη τα μεγάλα. Και ο Καθηγητής συνέχισε να μου μιλάει και να με γοητεύει. Και δικαιωματικά, με το λεκτικό το σπαθί του, ξάνοιξε το «Κουτί το Πλατινένιο» και μέσα του εφόρμησε και πλέον εκεί καλπάζει, μαζί με τους άλλους τους διανοούμενους – διαμαντένιους, που τόσο πλούσια με κάνουν και… γουστάρω!

* Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα. Στις Βρυξέλλες έκανε το μεταπτυχιακό της στο Δίκαιο Αέρος και Θαλάσσης στο ULB και παρακολούθησε τη Σχολή Θεάτρου Klein Akademie

Δημοσιεύθηκε στα ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ στο φύλλο 81 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018