Να σώσει ό,τι ...σώζεται από τις εξαγγελίες για χρέος και QE προσπαθεί η Κυβέρνηση

Της Νίκης Ζορμπά
Αντέχει η Κυβέρνηση τη διαχείριση μιας πολιτικής ήττας μετά τα ταξίματα του Πρωθυπουργού στους βουλευτές του προκειμένου να ψηφίσουν τα μέτρα;
Το Eurogroup της 22ης Μαΐου ήταν αποκαλυπτικό για τον Αλέξη Τσίπρα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει μαζί με τον υπουργό Οικονομικών του, τη διάλυση μιας ακόμη αυταπάτης: πως με όχημα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από την Κριστίν Λαγκάρντ, θα "στρίμωχνε" τον Σόιμπλε, εκβιάζοντας ικανοποιητική λύση για το χρέος.
Πώς άδειασε η κυβερνητική "φαρέτρα"
Εβδομάδες επί εβδομάδων βρίσκονταν στην κυβερνητική "φαρέτρα" τρία επιχειρήματα για την ευκολότερη κατάποση των μέτρων 4.9 δις.
1. Θα είναι η τελευταία δύσκολη στροφή. Αυτά μας ξεκλειδώνουν την πόρτα για τη ρύθμιση του χρέους, την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και την έξοδο στις αγορές.
2. Δεν θα μας εξαπατήσουν οι δανειστές γιατί αυτή τη φορά το Βερολίνο είναι σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Το ΔΝΤ δεν προτίθεται να συμμετάσχει χωρίς τον προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος και αν δε συμμετάσχει πώς θα πάει σε εκλογές ο Σόιμπλε πού έχει δεσμευτεί ότι το Ταμείο θα μπει στο ελληνικό πρόγραμμα;
3. Αν μας γελάσουν, δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα. Απλούστατο.
Ως φάνηκε τη Δευτέρα, όχι και τόσο απλό. Τσίπρας και Τσακαλώτος ξέχασαν να λογαριάσουν στο τεφτέρι των υπολογισμών τους το ενδεχόμενο της συμπαιγνίας Βερολίνου – ΔΝΤ για την επίτευξη μιας λύσης που θα βόλευε αμφότερους μεν, καθόλου την ελληνική πλευρά. Όπερ και εγένετο.
Η στήριξη χωρών , όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας στα δίκαια αιτήματα της Ελλάδας για καθαρή λύση, "συγκινητική" μεν, αλλά όχι επαρκής για να αλλάξει τους συσχετισμούς των δυνάμεων εντός του συμβουλίου των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης, όπου κρατούσα δύναμη είναι αναμφίβολα ο γερμανός, το νούμερο δύο του Βερολίνου.
Σύμφωνα με τα πρακτικά της συμφωνίας που διέρρευσαν, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αρνήθηκε την πρόταση Σόιμπλε μετά από επικοινωνίες με τον πρωθυπουργό, γιατί αν την αποδεχόταν τούτο θα σήμαινε ότι θα επέστρεφε από Βρυξέλλες , έχοντας αποχαιρετήσει το QE και μαζί τα πανηγύρια περί ρύθμισης του χρέους.
Είπε πάντως ... "δικαίωμα" και ζήτησε χρόνο να το σκεφτεί.
Αναταραχή και αγωνία
Στην Κυβέρνηση, ξεπερνώντας το πρώτο "μούδιασμα" μετά τα μαντάτα του Eurogroup , προσπαθούν να περάσουν στην αντεπίθεση και να κάνουν "διαχείριση κρίσεως", με το βλέμμα πρωτίστως στο εσωτερικό τους.
Οι βουλευτές είναι σε αναμονή, "ανησυχούντες" ( τινές από όσους διαφώνησαν με τη συμφωνία παρά την υπερψήφισή της, όπως πχ η Τασία Χριστοδουλοπούλου) είναι στα κάγκελα – καίτοι αποφεύγουν προς το παρόν δημόσιες δηλώσεις και άπαντες προσπαθούν να βρουν λύση που να μην τινάξει στον αέρα το "κυβερνητικό αφήγημα" , μαζί και την κυβέρνηση.
Καταρχήν, ο κ. Τσίπρας προέβη σε "διόρθωση" της κυβερνητικής γραμμής: Σημασία δεν έχει τόσο το χρέος όσο το να βγούμε στις αγορές με βιώσιμα επιτόκια στο τέλος του 2018.
Στο Μαξίμου εκνευρίστηκαν τα μάλα με την "ανάγνωση" των πρωθυπουργικών δηλώσεων ως "σινιάλο" υποστολής της σημαίας του χρέους και επιμένουν: Διεκδικούμε καθαρή λύση και ρύθμιση του χρέους που θα αρχίσει να εφαρμόζεται μετά τις γερμανικές εκλογές.
Παραδέχονται ωστόσο πως η βάση της συζήτησης εν όψει του Eurogroup στις 15 Ιουνίου, είναι "η πρόταση Σόιμπλε" ( αυτή που απορρίφθηκε τη Δευτέρα).
Εσωκομματικό μασάζ, επισήμως, για να καταλαγιάσουν τα πνεύματα στο κόμμα, δεν έχει αρχίσει ακόμη ( δεν έχει καν γίνει ακόμη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας για αποτίμηση των αποτελεσμάτων από τη μάζωξη των Βρυξελλών τη Δευτέρα) αλλά οι διαβεβαιώσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ίδιες: Θα βρεθεί λύση στις 15.6- θα είναι τέτοια που να μην χαλάει το κυβερνητικό αφήγημα περί ανάκαμψης της οικονομίας και εξόδου από τα μνημόνια- δεν έχει χαθεί ακόμη το παιχνίδι.
Στο τρίπτυχο αυτό βασίζονται τα "ραβασάκια" προς βουλευτές- την ώρα που τινές εξ αυτών βρίσκονται με το όπλο παρά πόδα και έχουν δώσει ...διορία, μέχρι να δουν πού θα κάτσει η μπίλια της συνθηκολόγησης.

Την όποια συμφωνία θα την διαχειριστούμε εμείς
Εάν σε κάτι πάντως έδειξε ετοιμότητα η Κυβέρνηση, από το επόμενο πρωί κιόλας του φιάσκου στο Eurogroup, ήταν για να επιχειρήσει να κρατήσει ερμητικά κλειστή την πόρτα σε σενάρια πολιτικών εξελίξεων και αλλαγών που να την υπερβαίνουν.
Το μαξιμινό μήνυμα είναι σαφές: ( μένει να αποδειχθεί κι αν θα επιβεβαιωθεί): "Την όποια συμφωνία προκύψει θα τη διαχειριστεί η παρούσα κυβέρνηση η οποία επιφορτίζεται και με την ευθύνη αυτής της διαπραγμάτευσης".
Μήτε εκλογικά σενάρια επιβεβαιώνουν – μήτε τυχόν άλλες πολιτικές λύσεις που άρχισαν να διακινούνται ένθεν κείθεν περί οικουμενικής ( και όχι μόνον από τον συνήθη "ύποπτο" Βασίλη Λεβέντη που διατυπώνει σχετική πρόταση τρις την ώρα εδώ και μήνες).
Κυβέρνηση και κόμμα άλλωστε , εκτιμούν πως στο τέλος , παρά τη στάση Σόιμπλε, θα βρεθεί φόρμουλα συμβιβασμού τέτοια που να δικαιώνει μέρος έστω του κυβερνητικού της αφηγήματος περί εξόδου από την κρίση.
Τούτη, ακόμη κι αν δεν είναι η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (παρότι αυτός είναι ο στόχος) ας είναι ένα... ισχυρό σήμα προς τις αγορές και τους επενδυτές, λένε για να μη χαθεί το παιχνίδι της ανάπτυξης.
Σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση πάντως ( πιθανώς υπό τον φόβο "αποσταθεροποιητικών" σεναρίων για την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), στο Μαξίμου, αρνούνται συνεννοήσεις με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς του φιλευρωπαικού τόξου και αντιμετωπίζουν με ...φιλυποψία τόσο τις δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη ότι "η ένταξη στο QE και το χρέος είναι εθνικός στόχος) όσο και την πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά με την οποία κάλεσε του ευρωπαίους σοσιαλιστές ηγέτες σε "συστράτευση" κόντρα στον συντηρητικό Σόιμπλε.