Παπαδόπουλος: Δουλεύω από 12 χρόνων, έχω αλλάξει 36 επαγγέλματα

Αν ήμουν εγώ, όμως, για να αποφασίσω για εσάς, δεν θα περνούσατε καλά!" τονίζει ο ηθοποιός και παρουσιαστής στην εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ και το Ραδιοφωνο 24/7
«Δουλεύω από 12 χρονών. Έχω αλλάξει 36 επαγγέλματα. ‘Οχι δουλειές, επαγγέλματα. Αν ήμουν εγώ, όμως, για να αποφασίσω για εσάς, δεν θα περνούσατε καλά! Θα γυρνούσα στη δεκαετία του '60. Ήταν λίγο πιο ανθρώπινα και ξεκάθαρα τα πράγματα. Ήξερες τον εχθρό, σήμερα δεν ξέρεις ποιος είναι ο αντίπαλος», ανέφερε ο Σπύρος Παπαδόπουλος, προσκεκλημένος στο Ραδιόφωνο 24/7 και την εκπομπή ΠΕΖΟΙ στον ΑΕΡΑ με τις Ιωάννα Κλεφτόγιαννη και Φωτεινή Λαμπρίδη, σε μια συνέντευξη που μίλησε για όλα: για το λόγο που επιστρέφει φέτος στο “Δείπνο ηλιθίων” στο θέατρο Κάππα, για την εμμονή του με την κωμωδία, τη συμπτωματική συνάντησή του με το θέατρο, την τηλεόραση, την κρίση, την Αριστερά, τη Χρυσή Αυγή. «Ξανακάνω το Δείπνο Ηλιθίων, εξήγησε, «γιατί είναι ένας γολγοθάς να βρεις έργο και γιατί δεν πετυχαίνεις κάθε μέρα τέτοιους ρόλους. Τα βρήκαμε πολύ μεταξύ μας, εγώ με το ρόλο. Όχι μόνο δεν με κουράζει, άλλα είναι πραγματικά κάθε μέρα ένα νέο ραντεβού».
«Είναι θέμα προσωπικότητας, από τη φύση μου, η αγάπη μου για την κωμωδία», τόνισε. «Νομίζω ότι είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση, στην κωμωδία δεν κρύβεσαι. Είναι λίγο σκληρό, δύσκολο στοίχημα, αλλά η κωμωδία έχει κώδικες και λες “πόσες εκατοντάδες χρονιά πρέπει να ζήσω για να τους ανακαλύψω;”».
Στη δραματική σχολή πήγε, αποκάλυψε , συμπτωματικά:«Εγώ δεν είχα καμία σχέση με τέτοια πράγματα, μου άρεσε να διαβάζω λογοτεχνία δεν είχα ιδέα από το θέατρο. Η αγάπη μου στο γυναικείο φύλο αποφάσισε. Πήγα μια κοπέλα με τη μοτοσικλέτα μέχρι μια δραματική σχολή, έστησα αυτί και άκουσα κάτι παιδιά να λένε διάφορα για τον Αριστοφάνη και για τον Σαίξπηρ. Κατέβηκα από τη μοτοσικλέτα και λέω “ρε παιδιά, τι είναι αυτά που λέτε;”. Και πήγα να παρακολουθώ ως ακροατής στη σχολή του Κατσέλη. Στην αρχή μάθαινα κομμάτια για να βοηθάω και τελικά κόλλησα. Δεν κατάλαβα πώς κόλλησα με το θέατρο!».
Ο πρωταγωνιστής στη συνέντευξη δεν παρέλειψε να κάνει σκληρή κριτική στο Εθνικό Θέατρο:«Θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ανοιχτό, πολύ πιο χαμογελαστό και πολύ πιο απλόχερο. Να μην νοιάζεται πριν απ' όλα για την ταυτότητα του και την ταυτότητα των ανθρώπων που το διοικούν. Να είναι πραγματικά “αγκαλιά”. Να έχει από τα πιο avant garde πράγματα των νέων των ανθρώπων μέχρι το... «Φίλο μου τον Λευτεράκη». Κάποιοι προσπαθούν να το κάνουν ιερατείο».
Αναφερόμενος στην ελληνική κρίση απέδωσε μερίδιο ευθύνης και στον ελληνικό λαό:«Εγώ ξέρω ότι έχουμε τις ευθύνες μας όλοι και πρέπει να αλλάξουμε όλοι. Δεν γίνεται να φταίνε για τη νεότερη ιστορία ενός λαού, 300 άνθρωποι. Φταίμε όλοι. Όχι στον ίδιο βαθμό, αλλά κι εμείς πρέπει να αλλάξουμε. Αυτό μπορεί να αλλάξει, μόνο όταν βγει ένας πολιτικός και μέσα στα τέσσερα χρόνια αλλάξει ό,τι πιο σαθρό, που μας προσβάλλει κι ως Έλληνες. Να σπάσει τα αβγά.
Δεκατέσσερα χρόνια “Στην υγειά μας”. Δεν κουράστηκε;Δεν αισθάνθηκε να φθείρεται; « Είναι μια τόσο ειδική σχέση με τον κόσμο, τόσο πολύ την αγαπάνε την εκπομπή. Δεν μπορώ να την αφήσω. Αλλά στο θέατρο με έχει βλάψει. Πολλοί δημοσιογράφοι, μου έχουν πει “εσείς είστε ένας παρουσιαστής” ,ενώ είμαι 40 χρόνια στο θέατρο».
Ποια είναι η σχέση του με την Αριστερά: «Η σχέση μου με την Αριστερά είναι εξ αίματος, ξεκινά παιδιόθεν, από γονείς, από το περιβάλλον κ.λπ. Ωστόσο, επειδή μεγαλώνοντας η προσωπική ελευθερία είναι αυτό που βάζω πιο ψηλά απ' όλα, στις αριστερές νεολαίες, ένιωθα ανελεύθερος. Παραμένω συναισθηματικά στην Αριστερά, αλλά είμαι απογοητευμένος. Είναι το απόλυτο σύστημα αξιών, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ένα σύστημα το οποίο -εγώ τουλάχιστον έχω καταλήξει- δεν έχει εφαρμογή! Είναι μια υπέροχη Ουτοπία, χωρίς την οποία δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος. Νομίζω ότι στο σύγχρονο κόσμο, οφείλουν οι ιδέες της Αριστεράς να μας εμποτίζουν, αλλά όταν πάνε να εφαρμοστούν, το παιχνίδι αλλάζει».
Τη σχέση του με το μέλλον την καθόρισαν, τόνισε, τα παιδικά του χρόνια:«Με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, εκεί που μεγαλώναμε, Κορυδαλλός, Νίκαια, προσφυγιά, το μεγαλύτερο που μπορούσαμε να μιλήσουμε σε σχέση με το μέλλον, ήταν το αύριο. Αν μίλαγες για την άλλη εβδομάδα θα σου έλεγαν, “που πήγες, ρε, στην άλλη βδομάδα; Αύριο θα υπάρχει; Θα ζούμε; Θα είναι κανείς στη φυλακή; Θα έχουμε να φάμε;”» Ίσως από εκεί μου έχει μείνει τ' ότι με το μέλλον δεν έχω πολλά-πολλά».
Σε παλαιότερη συνέντευξή του έχει πει “άμα μου βγει ο Πειραιώτης!”.Δηλαδή; «Δεν σας κάνω το παλικάρι, αλλά έχω φάει πολύ ξύλο όταν μου βγαίνει ο Πειραιώτης. Άμα μου βγει ο Πειραιώτης, τα βάζω με 10 ανθρώπους και με βάζουν κάτω και με πατάνε! Το να έχω δώσει ξύλο δεν είναι είδηση, αλλά έχω φάει πολύ ξύλο, από μικρό παιδί. Γύρναγα στο σπίτι ματωμένος. Ήμουν πρώτη δημοτικού και πλακωνόμουν με τα παιδιά της 6ης!»